Na sednici Upravnog odbora Fonda „Todor Manojlović“ održanoj u Gradskoj biblioteci „Žarko Zrenjanin“ u Zrenjaninu 19. februara 2018. godine, Upravni odbor u sastavu: Nenad Šaponja, predsednik, Gojko Tešić, Vasa Pavković i Petar Arbutina odlučio je da nagrada Fonda „Todor Manojlović“ za moderni umetnički senzibilitet za 2017. godinu bude dodeljena Savi Damjanovu, piscu, esejisti i profesoru književnosti iz Novog Sada.
Sava Damjanov (Novi Sad, 1956) svakako je jedan od najznačajnijih savremenih srpskih autora koji je moderan umetnički senzibilitet i težnju za prevrednovanjem i reinterpretacijom srpske književne tradicije jednako pokazivao, kako u stvaralačkom proznom, tako i u naučno-esejističkom opusu.
Već od samih početaka njegovog stvaralačkog aktivizma, istakao se kao jedan od najsmelijih eksperimentalnih „projekata“ mlade srpske proze. Od tada, sa pojavom „Istrživanja savršenstva“, pa sve do danas ovaj autor jeste neizostavan deo teorijskih proučavanja na poljima inovacija u formi, problemu njene semantizacije i funkcionisanju interaktivnih hipertekstualnih strategija unutar tekstualnog diskurza, kao i na poljima jezičkog eksperimenta i postmodernih strategija; autor čije nas delo kao formalni i značenjski lavirint, iznova vraća sopstvenim književnoistorijskim vrednostima i predstavlja se kao primer one suštinske „polifoničnosti“ književnog dela (njegov kreativni angažman rezultirao je zavidnim proznim ostvarenjima među kojima su i: Kolači, Obmane, Nonsensi, Pričke, Povesti različne(…), Glosolalija, Remek-delca, Istorija kao apokrif, Porno-liturgija Arhiepiskopa Save, Itika Jeropolitika@Vuk).
Kao jedan formalistički projekat u stalnom preobražaju, književni opus Save Damjanova otvara prostore za novu recepciju i senzibilitet savremenog čitaoca ostajući jedan od reprezentativnih primera umešnosti u realizaciji „interaktivnih mogućnosti“ književnog dela i modernizaciji proznog diskursa, ali istovremeno ono je reprezent neponovljivog dara jezika, i to ne samo u granicama srpske književne scene.
Da pitanje revalorizacije i reinterpretacije srpske književne tradicije sa stanovišta 21. veka svakako podrazumeva jedno sasvim drugačije poimanje književne istoriografije i potrebu da se iznova teorijski preosmišlja i kontekstualizuje postojeća književnoistorijska misao, i to ukidanjem „prakse monolitnih kontinuiteta“, Damjanov je pokazao i svojim dugogodišnjim naučnim radom koji je rezultirao nizom afirmativnih tekstova naročito ako uzmemo u obzir njegove književnoistorijske i književnokritičke radove u petoknjižju Damjanov: srpska književnost iskosa (1-5), „Službeni glasnik“, Beograd 2011-2012):
Knjiga 1: Vrtovi nestvarnog (ogledi o srpskoj fantastici);
Knjiga 2: Veliki kod: Đorđe Marković Koder (studija i eseji);
Knjiga 3: Srpski erotikon (erotografija u srpskoj književnosti);
Knjiga 4: Nova čitanja tradicije 1-3 (književnoistorijski ogledi);
Knjiga 5: Šta to beše srpska postmoderna? (eseji i kritike), u kojima aktuelizuje Rikerovu viziju tradicije i njene interpretacije na taj način što se ne ignoriše ideja književnog dela kao nužnog istorijskog fenomena, ali ono više nije „monološki spomenik“ koji svim posmatračima u svim epohama treba da ponudi isto lice
Poput Todora Manojlovića u svoje vreme, Damjanov u polemikama, esejima, kritikama, kao i u tekstovima teorijsko-manifestnog karaktera, podjednako oštro i smelo ukazuje na polifonijsku suštinu srpske književnosti, na argumentovane činjenice da ova književnost nije „kaskala” (niti „kaska”) za evropskim tokovima (tj. da su pritom i mnoga dela minule baštine postala „otkrovenja” avangarde, neoavangarde i postmodernizma).
U svojim esejima Damjanov iznova problematizuje i pitanje odnosa centra i margine, proširivanje recepcijskih horizonata književnog dela, naročito u sinkretičnoj multimedijalnoj kulturi kakva je kultura s kraja 20. i početka 21. veka i sistem srpske književnosti posmatra kao polifonijski u jednoj široj, dijahronoj perspektivi, afirmišući se kao „modernizator književnosti putem tradicije”.
